Het is 2015. We openen net ons hippe Soupalicious restaurant In Amsterdam Sloterdijk. Supermooi, maar helaas net uit de loop van het aanpalende station Sloterdijk. Natuurlijk proberen we nieuwe klanten te lokken door op en rond het station te flyeren. Hiervoor maken we deze flyers die een klein beetje helpen.

Een klein beetje is niet veel. Maar het is ingewikkeld om een ander te bereiken. Mensen lijken verdoofd door de voortdurende infostorm van alles wat je moet weten tot en met de 6. - tot 10.000 reclame-uitingen die je dagelijks voor je kiezen krijgt. Aandacht en stilte zijn schaarse goederen geworden.

Maar iedereen die iets verkoopt – dienst of product – zal zich glimmend moeten oppoetsen en zich ook een plaatsje in de spotlights moeten bevechten. Reclame dus. Zelf vertellen hoe goed(koop) je bent en hoe geweldig en woest aantrekkelijk de klant wordt met jouw product. En is het al een hele kluif om een koper te lokken door de juiste toon aan te slaan, dan wordt het een heuse titanenklus om je boodschap tussen al het marketinggeweld door daar ook echt tussen de oren te krijgen.  Desnoods met je voet tussen de deur wat bellen onder etenstijd natuurlijk is.

Ook wij toeteren mee in deze commerciële kakafonie. Ook wij zoeken naar de consument – koopt onze soep! En daar zit waarschijnlijk de fout. Want bij de meeste producten is het einddoel geld verdienen, liefst hele bergen en tegen de laagst mogelijke kosten. Bij ons niet. Soupalicious is een middel tot een doel: eten delen met mensen die dat even of langer niet meer kunnen betalen. We bieden een – weliswaar bescheiden – oplossing voor voedselverspilling en werk en waardigheid voor kwetsbaar talent. Bij ons gaat het niet in de eerste plaats om geld verdienen, maar om in welke wereld we willen leven.

Maar ook die vraag moet je tussen zoveel mogelijk oren zien te krijgen. Hoe? Tja, we hebben het Ei van Columbus nog niet gevonden. Maar er zijn wel inspirerende voorbeelden. De bekendste is natuurlijk de Don’t buy this jacket-reclame waarmee Patagonia in 2011 aandacht vroeg voor het leegroven en vervuilen van onze planeet met  ons hyperconsumentisme. Het gevolg was dat meer mensen hun koopimpulsen probeerden te matigen en dat Patagonia meer ging verkopen. Op zich natuurlijk een aardige paradox: je wil dat mensen minder gaan kopen en je gaat zelf meer verkopen.

Wij willen meer soep verkopen om zo meer soep te kunnen weggeven. Dat gaat steeds beter en we geloven heilig dat we – vroeg of laat – in het bewustzijn van heel veel mensen komen. Een ander helpen en delen, dat zit verankerd in onze genen. Dat is iets wat we willen en doen. Voor elke reaguurder die lekker anoniem op internet iemand zit af te maken, zijn er op hetzelfde moment 30.000 mantelzorgers en vrijwilligers actief in Nederland. Een ander helpen.  Al is het maar omdat we zelf ook geholpen willen worden als wij ooit stuk zitten…  

‍